In memoriam – Julius Christauskas

(1944–2009)

Inżynier drogowy, nauczyciel akademicki, docent, doktor nauk technicznych

Ur. 5 IX 1944 r. w Remigole (Ramygala), rejonu poniewieskiego. W latach 1961–1963 studiował geologię na Uniwersytecie Wileńskim, w latach 1963–1966 – na Politechnice Kowieńskiej, gdzie otrzymał dyplom inżyniera dróg i mostów, w latach 1969–1972 odbył studia doktoranckie w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie. Ponadto przebywał na studiach podwyższenia kwalifikacji zawodowej w kraju i za granicą.

W 1973 r. obronił pracę doktorską na temat Kontrola jakości mieszanek betonu asfaltobetonów ego. Od 1981 r. posiada tytuł docenta. W latach 1962–1963 pracował jako starszy preparator katedry w Uniwersytecie Wileńskim.

W 1963 r. był robotnikiem I kategorii w Zarządzie Dróg Publicznych w Kownie; w 1966 – technik w Belgiprodor w Mińsku, w l. 1967–1968 inżynier w Instytucie Projektowania Budownictwa Miejskiego w Wilnie; 1968–1969 – starszy inżynier w Instytucie Projektowania Budownictwa Miejskiego w Wilnie; 1969-1972 – doktorant w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie; 1972–1974 – młodszy pracownik naukowy w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie; 1974–1977 – starszy pracownik naukowy w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie; 1977–1981 – p.o. docenta w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie; 1981-1988 – docent w Instytucie Inżynierów Budownictwa; 1988-1990 – docent w drodze konkursu w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie; 1990-1991 – dyrektor studiów podyplomowych w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie; 1991-1992 – docent w Instytucie Inżynierów Budownictwa w Wilnie; 1992-1994 – docent w Uniwersytecie Technicznym w Wilnie; od 1994 docent w Uniwersytecie Technicznym im. Giedymina w Wilnie. Obecnie pracuje na Uniwersytecie Technicznym w Wilnie.

Od 1988 r. jest koordynatorem programów współpracy pomiędzy instytucjami badawczymi, uczelniami oraz przedsiębiorstwami na Litwie i w Polsce, współpracuje ze Stowarzyszeniem Architektów Polskich w Warszawie, Wrocławiu, z Instytutem Badawczym Dróg i Mostów w Warszawie, Instytutem Transportu Samochodowego w Warszawie, Instytutem Gospodarki Komunalnej i Przestrzennej w Warszawie i innymi instytucjami polskimi; jest koordynatorem współpracy między Politechniką Warszawską i Uniwersytetem Technicznym im. Giedymina w Wilnie; w l. 1997-1998 był lokalnym ekspertem w projekcie PHARE „Development of Intermodal and Combined Transport in Lithuania”; od 1997 był inicjatorem oraz organizatorem szkoleń w zakresie agroturystyki na Litwie.

Opublikował 86 prac naukowych z dziedziny budowy dróg i mostów i agroturystyki w języku rosyjskim, litewskim, polskim, angielskim; w języku polskim m.in.:

  • Regulowanie procesu technologicznego mieszanek, „Drogownictwo”, 1976, nr 6;
  • Ocena jednorodności betonu asfaltowego. „Drogownictwo”, 1978, nr 12;
  • Uzdolnienia a wyniki studiów w wyższej szkole technicznej. [w:] „Życie Szkoły Wyższej”, 1982, nr 7-8, s. 69-73;
  • Badania stałości składu mieszanek betonu asfaltowego drobnoziarnistego przy różnym czasie mieszania. [w:] „Drogownictwo”, 1982, nr 8-9;
  • Uzdolnienia a wyniki studiów w uczelni technicznej. „Życie Szkoły Wyższej”, 1985, nr 10, s. 49-54;
  • Uwarunkowania rozwoju agroturystyki w regionie trans granicznym polsko-litewskim. [w:] Wieś letniskowa i agroturystyka. pod red. W. Misiaka i D. Karolczuk. Wrocław, 1999, s. 9-25;
  • Problemy kształcenia kadr dla agroturystyki. [w:] Materiały konferencji „Turystyka jako źródło przemian społecznych i ekonomicznych”. Kielce 1999, s. 183—195;
  • Infrastruktura drogowa i bezpieczeństwo ruchu na przykładzie Wileńszczyzny. [w:] Infrastruktura techniczna obszarów wiejskich. Międzynarodowa konferencja naukowo-techniczna. Kielce 1-2.03. 2000, Zbiór referatów. Warszawa, 2000, s. 65-71, i inne.

W 1973 r. otrzymał Dyplom Honorowy Ministra Szkolnictwa Wyższego i Średniego Specjalnego LSRR, w 1976 – odznakę związkową Centralnej Rady Związków Zawodowych, 1977, 1978, 1980 – Dyplomy Honorowe Stowarzyszenia Ochrony Przyrody Litwy, 1981, 1982 – Dyplomy Honorowe Instytutu Inżynierów Budownictwa.

Żona Ona-Anell, córki Edyta i Justyna.

Zmarł w 2009 roku. Cześć Jego pamięci

Powrót do Listy członków SNPL