Doktor nauk ekonomicznych, dyrektor Międzynarodowego Centrum Badań Naukowych i Edukacji (MCBNE)
Urodził się 2 września 1940 roku we wsi Preny, rej. święciański. Ukończył Podbrodzką Szkołę Średnią, Kaliningradzkie Technikum Kolejowe. W 1960 roku wstąpił do Instytutu Inżynierów Kolejnictwa w Leningradzie na Wydział Automatyki i Telemechaniki, w tym samym roku został powołany do wojska, naukę kontynuował w trybie zaocznym. W 1969 roku ukończył Wileńską Filię Politechniki Kowieńskiej.
W latach 1963–1977 pracował jako konstruktor i specjalista w dziedzinie wdrożenia systemów komputerowych klasy średniej. W roku 1976 pracował w Bułgarii jako główny inżynier międzynarodowej wystawy osiągnięć nauki i techniki. W 1977 roku pracował w Polsce jako zastępca dyrektora międzynarodowej wystawy „60 lat Nauki i Techniki ZSRR” w Warszawie. W 1977 roku został kierownikiem działu i naczelnym konstruktorem projektów w Instytucie Doświadczalno-Projektowym i Technologii Komputerowych. W styczniu 1978 został naczelnikiem Centrum Obliczeniowego Banku Przemysłowo-Inwestycyjnego Litwy, członkiem Zarządu Banku.
W 1986 roku ukończył aspiranturę w Pierwszym Instytucie Finansowym (obecnie Akademia Finansowa przy prezydencie RF) w Moskwie i obronił pracę naukową uzyskując tytuł doktora nauk ekonomicznych. Opracował teorię i zrealizował w praktyce „Zintegrowany System Zarządzania Bankiem Przemysłowo-Inwestycyjnym Republiki”, funkcjonujący na podstawie metod ekonomiczno-matematycznych i współczesnych technologii komputerowych. System był wdrożony w republikach i obwodach RF ZSRR. Jest autorem systemu analizy i prognozowania inwestycji w budownictwie i przemyśle, wykorzystującego dane pierwotne, z możliwością generowania dowolnych ilości wyjściowych informacji analitycznych. Od 1982 roku był członkiem Państwowej Komisji do Spraw Udoskonalenia Funkcjonowania Systemu Finansowo-Kredytowego ZSRR. W latach 1986-1989 zajmował się systemami zarządzania banków w Polsce, na Węgrzech, w Niemczech, Jugosławii, Finlandii. Przyczynił się do sprowadzenia 18 mln USD dla Litwy w celu produkcji personalnych komputerów według technologii USA dla potrzeb banków.
W 1991–1992 roku był powołany na stanowisko zastępcy Zarządzającego Rejonu Wileńskiego, kierownika Działu Ekonomicznego i kierownika Działu Prywatyzacyjnego.
W 1991 roku zorganizował wspólnie z Ministerstwem Przekształceń Własnościowych Polski pierwsze na Litwie międzynarodowe seminarium dotyczące prywatyzacji. Przyczynił się do wydania informatora o prywatyzacji w językach litewskim, polskim i rosyjskim.
Stale prowadzi konsultacje (ekonomiczne, prawne, technologiczne) w zakresie problematyki zwrotu znacjonalizowanego mienia.
Jest organizatorem międzynarodowych konferencji, seminariów, szkoleń na tematy naukowe i gospodarcze (rzeczoznawstwo, transformacja gospodarcza, współpraca gospodarcza z państwami regionu bałtyckiego i in). Prowadzi cykl wykładów i szkoleń dla przedsiębiorców zatrudnionych w rolnictwie, przemyśle, przemyśle przetwórczym, które pomagają w przygotowaniu projektów w celu uzyskania nieodpłatnej pomocy finansowej z funduszy strukturalnych UE. Wykłada na uczelniach wyższych w kraju i za granicą (ekonomia, bankowość, finanse). W kraju i za granicą opublikował ponad 40 prac naukowych. W 1995 roku z inicjatywy profesorów Uniwersytetu Hokkaido i Instytutu Technologicznego z Tokio organizował badania naukowe, dotyczące problematyki socjalnej, ekonomicznej i historycznej, wśród rodzin polskich, litewskich, rosyjskich, tatarskich, karaimskich, żydowskich, białoruskich, staroobrzędowców, niemieckich w powiecie wileńskim i w Telszach (Telšai).
W latach 1967–1985 wykładał w Instytucie Podnoszenia Kwalifikacji Specjalistów Gospodarki Narodowej przy Rządzie RL. W latach 1985–1990 wykładał na Uniwersytecie Wileńskim, na Wydziale Ekonomicznym. Jest jednym z założycieli Uniwersytetu Polskiego w Wilnie i od roku 1991 był dziekanem Wydziału Ekonomii i Prawa. Wypromował ponad 200 magistrów, w tym na UPW ponad 100, z których 8 obroniło prace doktorskie.
Od 1989 roku jest członkiem Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy (SNPL). Był członkiem Zarządu SNPL. Wspólnie z „Warsaw School of Economics” opracował projekt Wileńskiej Szkoły Biznesu i Zarządzania (poziom-bakałarza), pierwszej niepaństwowej wyższej szkoły na Litwie. W 2001 roku opracował projekt dwupoziomowej typu uniwersyteckiego Wyższej Wileńskiej Szkoły Ekonomicznej. Obie prace były oddane do ekspertyzy do Ministerstwa Oświaty i Nauki RL. W latach 1992–1994 był członkiem Zarządu ZPL.
Żonaty. Żona Jadwiga, syn Waldemar.
Zainteresowania: historia, fotografika, ogrodnictwo.
E-mail:stamajev@ktl.mii.lt